Orangeвое нас-трое-nie )))

Её цвета - оранжевый
с тёмно-синим, она сейчас тоскует, но тем не менее она умеет выглядеть очень сильной. Она давно не казалась такой красивой - чтоб все вокруг шарахались в онеменьи.

Ты рисуй, девочка, небо пошире,
Солнышко глазастое желти, не жалея ...
Мир хороший, девочка, только для взрослых,
он красивый, девочка, хоть и грубит.
Ты старайся, девочка девяностых,
младшая сестрёнка моих обид ...
все свои молитвы на листочке спрессуй.
Ты рисуй, девочка, ты ведь художник,
ты рисуй, девочка, только рисуй.


Ты працуеш сонечнай батарэйкай, ты ў кішэні аранжавае сонца грэеш, каб яно на неба ўзыйшло хутчэй і часала макушкі заснулых ліп. Сонца цябе промнямі за пальцы ловіць, ты яго прыручыла - і яно тваё, піць цяпер кавы ў цябе сонца просіць, просіць проста ўнутр яго наліць.
Сонцу па колу хадзіць адзінока - вось знайшлась яму, разумееш, сяброўка. І цяпер гэтым дзьвум балаболкам разам куды весялей сьвяціць.
Ты працуеш сонечнай забаўкай, ты выгульваеш раніцай яго на траўку, а пад вечар укладваеш у хаце на лаўку і яму чумазую сьпінку трэш. І калі ўжо оф-лайн усе, і пара спаткаць, адмакаеце ў ваннай зь ім свае шчочкі й пяткі, каб зноў сьвежымі топаць і зьзяць спазаранку, і хто там з вас сонца - не разьбярэш.

нічога што тут маіх словаў мінімум? Гэта ж усё нашы словы, праўда? :)